Van De Koude Grond

Ik schijn ooit in een vroegwijze bui (waar mijn moeder graag aan refereert) te hebben opgemerkt dat mensen een partner kiezen die het verschil tussen henzelf en hun ouders accentueert. Hoewel later de meer mainstream opvatting dat je verliefd wordt op een van je ouders Omdat Je Dat Nou Eenmaal Herkent, ook bij mij heeft postgevat, zie ik nog regelmatig mijn oorspronkelijke stelling bevestigd. Bovendien, als er geen significant verschil ís tussen jou en je ouders, valt er ook weinig te accentueren.

De laatste jaren raak ik er meer en meer van overtuigd dat de regel Breder Toepasbaar is: niet alleen de keuze van partners, ook die van banen lijkt ingegeven door een Accentueringsbehoefte. Ayaan Hirshi Ali (triviaal), Bono ("How long must we sing this song"), Arnold Schwarzenegger (al vraag ik me af of dat niet slechts wisseling van decor was...), Grace Kelly (in die tijd was Vrouw Van nog een baan), George Foreman (van bokser naar predikant was het misschien nog gezocht, maar het verkopen van barbecues? I rest my case) ... Als je eenmaal weet wat je zoekt, is de lijst eindeloos.

Maar wat geldt voor de wereld van Glitter 'n Glamour, laat zich niet, zo leert de ervaring, per se 1-op-1 vertalen naar de wereld van de Naamlozen. Bistro dan, als proeflokaal: Jeanine Verheuvel (enige accentuering wellicht, maar te tijdelijk voor een definitieve analyse), Berry Bots (lastig te beoordelen vanwege de exorbitante en derhalve mogelijk vertroebelende reistijdverkorting), Rick Smit (is er strikt genomen wel sprake van een nieuwe baan als je 'm zelf bedenkt?)... Het was wachten op een Duidelijke Switch.

En dan vertrekt Stefan: duidelijke oude baan, duidelijke nieuwe baan, duidelijk persoon. Een droomcasus. Directeur Bedrijfsvoering bij Bistro wordt Hoofd ICT, Documentatie en Informatiemanagement bij de Inspectie Gezondheidszorg. Is dat nou logisch, als je Stefan bent?
Bistro wordt Inspectie Gezondheidszorg. Irrelevant. Stefan ís Bistro. Hij heeft aan de wieg gestaan, laat zich met enige regelmaat tot persoonlijke betrokkenheid verleiden, duidt zijn compagnon aan als "pappa"... Daar zit geen licht tussen en hoeft dus ook niet te worden geaccentueerd.
Rechtspraak wordt gezondheidszorg. Rechtspraak? Sympathie en betrokkenheid zeker, maar is het Liefde? Bovendien baart een grote nieuwsgierigheid gesteund door zelfvertrouwen makkelijk sympathie. Een decorwisseling als je 't mij vraagt.
Bedrijfsvoering wordt ICT. Kan het duidelijker? Stefan lijkt bij Bistro soms het dagelijkse ontwikkelwerk te missen. Het is als directeur vooral Dingen (al dan niet opgeschreven in Stukken) Bespreken met Pakken van Instanties op Locaties. Ik heb Stefan meer dan eens horen zeggen dat hij "niet bang" is voor techniek, wat ik persoonlijk altijd een nogal overbodige uitspraak vond, want het vermoeden dat Stefan Angstig zou zijn voor een technisch verhaal is denk ik nog niet in iemand opgekomen. Misschien was het meer projectie van zijn angst dat technische vraagstukken hem niet meer zouden bereiken.
Directeur wordt Hoofd. That which we call a rose, by any other name would smell as sweet. Geen accentueringsbehoefte? Stefan geeft graag leiding, op hoofdlijnen en in detail. Gedreven door de gevoelde noodzaak concreet bezig te zijn, een scherper oog dan anderen, een - zij het milde - vorm van bindingsobsessie (of is het een goed ontwikkeld plichtsbesef?) en het vertrouwen dat het beter kan.

Al met al textbook material als je het mij vraagt...