Opgeblazen

Als je niet aanwezig kunt zijn op het afscheidsgebeuren van Stefan, kom je er natuurlijk niet onderuit om hier dan tenminste toch een blogje (vreselijk woord trouwens) te plaatsen. Buiten het werk - en daar gaan we het natuurlijk niet over hebben - zijn Stefan en ik elkaar niet echt veel tegen gekomen, maar er is één ontmoeting die ik niet gauw zal vergeten. Een jaar of wat geleden, ik denk dat het 2004 was, deed ik weer eens mee aan de Berenloop op Terschelling. Het was een hele mooie dag, een beetje warm zelfs voor begin november. Zaak dus om het een beetje rustig aan te doen. Zeker bij de Berenloop waar het tweede deel, met een kilometer of wat over het strand, behoorlijk pittig is. Op het laatste stuk door het bos bij West wacht de man met hamer, die genadeloos iedereen neerslaat die te hard van stapel is gelopen. Als je dan nog wat over hebt, kun je nog heel wat lopers voorbij gaan. Ineens ontwaar ik Stefan voor mij. (Ik wist natuurlijk wel dat hij ook meeliep). Ik ga naast hem lopen en vraag hoe het gaat. "Niet zo goed, ik heb mezelf opgeblazen", zegt Stefan. Het gekke was dat hem dat helemaal niet was aan te zien. Je verwacht dan een rood hoofd en een moeizame gang en zo. Niets van dat al. Stefan liep er bij alsof hij net van start was gegaan. Het enige waaraan je kon merken dat het toch niet helemaal goed ging, was het feit dat ik hem inhaalde. Ik ben doorgelopen en finishte uiteindelijk een paar minuten eerder dan Stefan. Ik denk wel dat Stefan er inmiddels over heen is....